Duck! Said The Donkey (B) Soundcheck Dinner Don Petrol Tielt-Winge (20-04-2022) report & photo credits: Freddie info club: Don Petrol info band: Duck! Said The Donkey © Rootsville 2022

En van a één, en van a twee en van a drei en zo zitten we weer in de "Don Petrol" te Tielt-Winge. Geloof het of niet maar op de affiche staat "Duck! Said The Donkey" en dan moet ik schoorvoetend toegeven dat dit na al die jaren voor mezelf een onbeschreven blad is. Gelukkig ken ik bassist Geert Zonderman om al een babbel mee te doen. Ja, de achterneven van den "Don", Hans en Bart, die ken ik ook maar die hebben op deze woensdagavond met hun "Soundcheck Dinner" meer dan hun handen vol. De dorpsherder van Tielt hier oep de berg heeft met "Pasen" net een top weekend achter de rug en is zo eventjes naar het Vaticaan gevlogen om even op adem te komen. Of er nog sjokelatte tikkeneikes over zijn voor bij de koffie betwijfel ik want die zal Hans wel allemaal in de chocomousse gedraaid voor de "Gempemolen" :-)

"Duck! Said the Donkey" bestaat in eerste instantie uit Jan Van den Eeden en Stef Antonis die al samen muziek maken sinds de eighties. Ze speelden meer dan 25 jaar bij de Ierse folk groep "Black Velvet". Voeg daarbij nog de depannerende violiste Karen Speltincx en bassist Geert Zonderman en je bekomt een semi-akoestisch Folk Kwartet. 'Semi' zeg ik wel want de Geert zijn Rickenbacker met dikke snaren loopt nog op ouderwetse ellentriek. Hard rock of op speed aangedreven rootsrock zal het evenwel niet gaan worden...alhoewel?

Na de spirituele afzondering waren deze "Duck! Said The Donkey" er klaar voor en ik ook. Als gezelschap aan de tafel waren er Katrien en Niko van "The Ragged Roses" en dus nu al maar reclame maken voor deze band want die luisteren hier volgende maand op 18 mei het "Soundcheck Dinner" op. Veel beeldspraak zal er voor mezelf niet bij zijn vanavond want het was tussen het bos van microstatieven, I-Pad's, tekstboeken en andere partituur standaards wel even zoeken naar de muzikanten. Soit, een fotooke meer van het altijd in het oog springende interieur mag ook wel...en trouwens die motomadam had me al een tijdje in het oog ;-)

"Stealers Wheel" was vroeger altijd wel een groep waarvan ik de muziek kon waarderen en dus werd het even schrikken toen dit gezelschap hun versie brachten van "Stuck in The Middle With You". Een tweede opschudding kwam er toen ik Geert het nummer hoorde zingen en zo zouden er nog wel enkele verrassingen zitten aan te komen. "Girls Girls Girls", nog zo een hit uit de 70-ties vloeide zo maa ruit de speakers wat er op ging duiden dat het best wel eens een entertainende avond zou kunnen worden.

We waren net de PR voor Gevarenwinkel aan het verzorgen toen deze "Duck! Said The Donkey" zo maar "Make Me Smile" van Steve Harley & Cockney Rebel" uit hun hoed kwamen te toveren. Even zoeken naar het juiste akkoord en bij "C" kwamen ze uit bij Johnny Cash en diens "Ring Of Fire", do I have to say more? Het werd een komen en gaan van hits en zelfs "Highway To Hell" kende hier met hun folk versie vanavond meer dan succes.

Jan en Stef wisselden van gitaar en banjo alsof het niets was en Karen die ondersteunde dit alles met viool, tamboerijn, drumbox, vocals en handclappin'. De Geert hield het bij zang en trekken aan die dikke snaren. Alsof we toen zo verdwaalden richting "Woodstock" stuurden deze hippies dan nog "Goin' Up The Country" het etablissement in, dit met een authentieke blokfluit zoals we die kenden van in de schoolbanken vroeger.

Na "Somebody To Love" kregen we een melige versie van Nazareth hun million selling hit "Love Hurts" en zelfs Karen's snaarinstrument werd er melancholiek van. Alsof we nog niet genoeg waren verbaasd werd John Fogerty zijn Gibson dan ingeruild voor de strijkstok op "Lookin' Out My Backdoor". En nog was het niet gedaan met onwaarschijnlijke wendingen want bij het aanvatten van "Sympathy For The Devil" van de "Stones" kwamen de oe oe's van Hans Jagger en wie zou dan nog zoveel euro's gaan neertellen voor een playback van die ouwe rockers. Na "Mighty Quinn" en een volgens mijn oren toch een ietwat mindere versie van "Radar Love" was het dan plots tijd voor de koffie, zonder eitjes.

Wie dacht dat deze "Duck! Said The Donkey" waren uitgezongen hadden het mis. Ook in de 70-ties was het "Jehtro Tull" die de behoefte voor een jointje kwamen aan te wakkeren en zo kregen we hier "Locomotive Breath" op het bord. Van de soft Southern Rock met "Horse With No Name" van America ging het ook naar het meer ophitsende in dit segment met "Sweet Home Alabama" van "Lynyrd Skynyrd", dit zo maar gebracht voor u door "Duck! Said The Donkey".

Zijn er ABBA fans in da house? geen probleem hoor want met "Does Your Mother Now" luiden ze hier de disco-pop periode in. Terug naar de joints dan met "White Rabbit" van de psychedelische rockband "Jefferson Airplane" en zo zitten we dan maar weer in de 60-ties era. Ook nog op het menu Steeleye Span hun "All Around My Hat" om dan zo maar in de Appalachen te eindigen met "The Devil Went Down To Georgia", uiteraard spek voor de bek van Karen Daniels.

Well, my little girl is a sweet little girl, But she does things that make your eyebrows curl, You let her loose for a Friday night, You know it's gonna end in a fight, Rosetta drinks her whisky...we had a blast!!!